Mijn alternatieve dodentocht

Een paar dagen terug was het zover, onze alternatieve dodentocht. Samen met Sebas & Niels ging ik deze uitdaging aan. Na in 2019 samen de vierdaagse te hebben gelopen zouden we de dodentocht gaan lopen in België. Deze werd al vroeg gecanceld, en dan? Wij besloten om onze eigen uitdaging aan te gaan. Het doel bleef hetzelfde, 100k in 24 uur, alleen de route werd niet in België maar van Ede naar Rijnsburg, van mijn huis naar dat van Niels. In deze blog neem ik je mee in hoe ik dit alles ervaren heb.

Route bepalen.
De kortste route bleek slechts 99 km, dat was natuurlijk te kort. Dus werd er verder gekeken we vonden een mooie route via Amersfoort en oud Loosdrecht, weliswaar iets langer dan de 100k maar 103k. Iets langer maar het doel bleef hetzelfde 100k in 24 uur. Bij het uitzetten bleek het 105k te zijn, dat is maar 2 k meer.

Voor de start.
In de dagen ervoor werden de tassen gepakt,  eten uitgezocht. Proberen voldoende te slapen wat uiteraard niet echt lukte. Een kapotte auto tussendoor en gingen we door :). Tassen nog een keer controleren, voldoende rust pakken en vrijdag middag werden mijn voeten preventief getaped,  dat hadden we inmiddels geleerd bij de andere wandelingen. In de middag kwamen Sebas en Niels naar mij, we zouden samen eten en nog even relaxen voor de start. 

Daar gingen we dan om 21 uur, uitgezwaaid door Gerdo, Jeroen, Eric en Ruben begonnen we aan onze tocht! Meteen de nacht in, het donker.
Van Ede naar Lunteren en door richting achterveld, tot zo ver bekende wegen voor me. Op 12 km voelde Niels onder beide voeten iets wat op een blaar leek. Dus aan de kant van de weg gauw getaped want we hadden nog wel even te gaan. En op naar Amersfoort, hier wachtten Jeroen, Albert en Arend ons op. Konden we even rusten, wat eten en drinken en genieten van de koppelpoort. Daarna door op weg richting soest. Bij Soestdijk (5.00 uur) hadden we een korte stop en toen ging wat lichte miezer over in regen, gauw de regenkleding aan en door. 

Een weg waar geen eind aan lijkt te komen,  de regen op je gezicht en je zet links voor rechts en rechts voor links. We worden steeds stiller en meer in onszelf. Als ik op een gegeven moment naast me kijk zie ik Niels lopen met zn ogen dicht, bijna meer een zombie dan levend. Zodra we weer in de bewoonde wereld zijn begint het ook langzaam aan licht te worden, de regen houdt op. We moeten nog van Hilversum naar Loosdrecht. 

In Loosdrecht (48 km onderweg)worden we opgewacht door Ingeborg en Ronald. Ingeborg gaat een stuk meelopen,  gezellig. Die mannen zijn top maar het is wel goed om even iemand anders te hebben om mee te kletsen. Naast hen is ook Chris Hellinga van de BNMO daar samen met zijn vrouw en Celina die voor ons voor een heerlijk ontbijt hebben gezorgd. Wat een fijnigheid. 

Wat een heerlijk uitzicht daar zeg. Terwijl we lopen over de plassen heeft Sebas het zwaar, misselijkheid, duizeligheid allerlei gekke klachten. Ik moet stoppen zegt hij ineens. We besluiten te rusten, te eten en te drinken, zouten aan te vullen. Gelukkig gaat hij zich beter voelen en kunnen we door. We komen langs de mooiste plekken en genieten er van. We hebben nog even te gaan. Aan het einde van de plassen worden we opgewacht door Nynke, Martijn en de kids. Samen een bakkie koffie doen en we gaan weer door. De benen worden zwaarder, De Tijd gaat enorm traag ik heb constant het idee dat het later is en we al verder moeten zijn. Bij Vinkeveen wordt Ingeborg weer opgepikt en gaan we door, langs de Vinkeveense plassen. De warmte is flink aanwezig en de pauze duurt en duurt maar. We hebben veel pittige lange saaie wegen te gaan, sommige met af en toe iets moois maar het blijft lang. En we gaan door. Rond de 78 km wachten de broer van Niels, Michel, en zijn vader, Gerrit, op ons voor onze laatste grote post, Marja gaat gezellig met ons mee vanaf daar en haar vrienden waarmee ze had gefietst gaan hun eigen kant op. Wij doen ons tegoed aan bouillon, chips, Bounty en van allerlei lekkers. Daar waren we even aan toe zeg. 

Klaar voor de laatste km, de voeten doen inmiddels aardig pijn, de vermoeidheid is flink aanwezig. Maar we hebben een doel. Richting oude wetering, daar pakken we de pond en dan zijn we er bijna. Richting oude wetering is een ellendig lange weg, mijn snelheid gaat er steeds meer uit. Ik begin vaker te joggen om iets anders te doen dan het wandelen, gewoon een andere beweging. De pijn wordt erger maar we gaan door. Bij oude wetering aangekomen, komen we erachter dat we net te laat zijn voor de pond, we moeten omlopen, knak. 

Dus we gaan, de route wordt 113,5 in plaats van 105. Dat is even heftig. De moeheid is er steeds meer, we moeten wat eten. We lopen vervolgens echt wen prachtige route langs het water. In die laatste paar kilometers voor de 100 km vraag ik me regelmatig waarom ik dit doe. Alles doet pijn, het enige wat ik kan doen is huilen en willen liggen. En dan zijn we daar eindelijk precies bij het bord van Huigsloot, hebben we dat magische getal 100 km en met een tijd van 23 uur 7 minuten op de teller nog relatief ruim ook. Pff wat een opluchting en wat een uitzicht zeg, exact bij de zonsondergang, dat is even genieten. Ik wil liggen! Meteen even een korte pauze, voeten omhoog.  We moeten door, we moeten naar Rijnsburg. We besluiten dat we zo moeten stoppen voor wat te eten want we zijn nog wel 2.5 uur onderweg vanwege de omweg. 

Mijn voeten gaan steeds meer zeer doen, de tranen blijven rollen over mijn wangen. Ook mijn benen gaan tegenwerken. Ik ga steeds trager en trager en kan niet meer. We krijgen discussies, gaat een pauze helpen? Moeten we stoppen? Lopen we aan een stuk door? Mijn doel is behaald. Voor Niels was het doel naar Rijnsburg, maar daar zijn we nog niet. Dus ik moet door. Ik mag me niet laten kennen. Alles doet pijn. Uiteindelijk is daar de knoop die wordt doorgehakt. Ik vraag me af hoelang we nog moeten lopen met mijn snelheid die steeds verder terug zakt, de mannen moeten al die tijd ook zo langzaam gaan, hoe gaat mijn herstel zijn als ik doorloop? Wat is het me waard? Maar ik mag niet stoppen,  we moeten het afmaken, want ik weet dat ik die medailles heb geregeld en wat erop staat. Als ik stop heb ik er geen recht op, daar ben ik heel hard in. Die medaille heb je geen recht op dan. En dan zegt Niels we zitten op de 106 k. Ik stort in, we moeten nog 7 km in dit tempo doen we daar nog 2 uur over. Bel mn ouders maar, ik kan niet meer. Ik voel me verslagen, ik faal, ik kan het niet meer. Mijn ouders pikken ons op en Niels gaat door, voor zijn doel. Hij besluit te gaan hardlopen, even wat anders die laatste 7 km. Super blij dat sebas met mij meegaat als steun. Dat heb ik echt even nodig.

Aan de ene kant boos op mezelf, aan de andere kant trots omdat ik toch 106 heb gedaan. Zittend in de auto doen mijn voeten zo pijn dat ik ze niet eens op de mat van de auto kan zetten. Het was ook echt op. 
Maar ik heb die 100 behaald, ook de 103 op de medaille en ook de 105 die we gepland hadden. Alleen was mijn finish in Sassenheim en niet in Rijnsburg.

Ben ik trots? Jazeker, mijn lijf kan veel aan, meer dan ik zelf soms denk. Nu een paar dagen later voelt het minder als falen. We hebben een mooie tocht gelopen, doorgelopen toen we wilden stoppen en uiteindelijk geluisterd voor ik mezelf de vernieling in hielp.

We gingen met de auto verder naar Niels zijn huis, waar we werden opgewacht door een heel committee. Het klopte niet met mijn gevoel en dat was lastig maar ik ben wel dankbaar voor al die mensen die ons toejuichten en daar stonden voor ons, voor mij. Lieve Luna die ons de medailles omhangt en knuffelt. Ik wil zo gauw mogelijk mijn schoenen uit, uit de drukte en even zitten. Dus gauw naar binnen, omkleden en wat drinken. Zodra ik weer iets meer leef gauw naar buiten want Niels komt er bijna aan. Zo eindigen we toch samen, al is het op een andere manier als gepland.

En de tekst op de medaille.. die is behaald..  Althans de afstand… 

Het is niet gegaan zoals gepland en dat is goed. 

Wij hebben met onze tocht geld opgehaald voor Dutch Adaptives, een stichting Dutch Adaptives. Je kunt ons nog steunen https://www.doneeractie.nl/alternatieve-dodentocht-2020/-45368

De foto’s hieronder zijn een verzameling en gemaakt door o.a. Mijzelf, Niels, Sebas, Nynke, Michel, Gerrit, Bianca